Obiektywna Gretchen: Greta

Rok temu wesoła wycieczka wyruszyła w kierunku Góry Kalwarii, żeby zobaczyć szczeniaczki. Wesołość wycieczki była zmienna w czasie i osobach, jedynie Michał zachowywał się stabilnie. Ja byłam spięta jak agrafka, choć przecież wcale nie miałam pewności czy tę psinę wezmę, co więcej, właściwie to przecież miałam jej nie brać a jedynie zobaczyć.
Rozluźniłam się chwilowo już na miejscu, ale wtedy Baśka zamieniła się w papier ryżowy. Wyglądało na to, że Michał ma uciechę nie tylko z obecności psów, ale także z powodu reakcji każdej z nas z osobna. 

Basia zapomniała po prostu, że kiedyś pies ją pogryzł więc zapomniała też o tym powiedzieć. Zapomniała, że się boi.
Mój stan emocjonalny jest trudny do opisania. Z jednej strony chciałam ratować Basię, ale nie bardzo było przed czym, z drugiej usilnie próbowałam podjąć mądrą i dojrzałą decyzję, którą co prawda podjęłam wcześniej, ale w kwestii mądrych i dojrzałych decyzji to ja zaufania do siebie nie mam. Kotłowało się we mnie i przewalało, w tle słyszałam chichot Michała i ciche pojękiwania Basi, że tak tak śliczna, ojej, śliczna.
Ciekawe jakie to wszystko robiło wrażenie na ludziach z hodowli... W każdym razie okazało się, że są gotowi przekazać mi psa. Zadzwiające.
Dzisiaj to wszystko jest radośnie wspominaną anegdotą, lecz spójrzmy prawdzie w oczy: trzy godziny zawracałam ludziom głowę! Siedziałam z tą kluską, wstawałam, wkładałam ją do kojca, wyjmowałam, siadałam, wstawałam. Zadawałam pytania wszystkim dookoła, sobie. Że ja tam zawału z wylewem krwi do mózgu nie dostałam to cud.

Nastawienie społeczne do mojej decyzji było krytyczne i wyrażało się w okrzykach o moim szaleństwie, braku odpowiedzialności, że gdzie taki pies (yorka sobie weź), że sobie nie poradzę, że pies to obowiązek i dalej w tym duchu. Dodatkowo wiadomo, że amstaffy są brzydkie, a także zupełnie nieobliczalne.
Te wszystkie odgłosy zaczęły się we mnie odzywać...
Wiedziałam, że się przygotowałam od a do z, że wiem sporo o tych psach, że od czterech lat marzyłam i ciągle nie miałam możliwości, aż tu nagle możliwość mam, bo mi się nikt po decyzji nie plącze. Uciszyłam głosy, popatrzyłam w ten ryjek i wiedziałam to, co wiedziałam od początku.
Mogłam jej nie wziąć, ale już zostawić też nie...

I tak minął rok od tamtego dnia.
Greta z kluski zamieniła się w elegancką suczkę. Każdy kto ją zna, obdarowuje entuzjastycznymi uczuciami, które ona odwzajemnia wielokrotnie. Jest dobrym, mądrym psem, łagodnym dla środowiska ludzi i zwierząt. Jaki, prawda, pan taki kram.
Niekoniecznie był to łatwy rok, bo szczeniaczki zanim dorosną mają swoje odpały, co najczęściej przekłada się na realne straty w sprzęcie. Trudno, to tylko rzeczy.
Zagadką pozostanie sposób, w jaki Greta wydostawała się z zamkniętej klatki tak, że klatka pozostawała nienaruszona.
Chodziła ze mną do pracy, jeździ ze mną pociągiem kiedy pracuję w innym mieście.
Cieszę, że ją mam. Że jest taka, jaka jest i dzięki temu tyle już osób przekonało się, że należy mity oddzielać od rzeczywistości.




Stadko kluskowe zgromadzone przy misce. Moim zdaniem Greta to ten rudy, wypięty w stronę widza zadek.
/zdjęcie zrobiła Basia zanim pobladła/



Nic dodać, nic ująć.
/zdjęcie by Michał/



Pierwsze chwile w domu. Zdjęcie jest nieostre z powodu mojego wzruszenia.



Wizyta u mojej Rodzicielki, premierowa. Okazało się, że amstaffy nie są brzydkie.



Ruda zachowuje dystans. Sądziła chyba, że to jakiś niesmaczny żart, albo tymczasowy sublokator...



Miska opróżniona.


Pola Mokotowskie.


Negocjacje...


Dzień przed Wigilią...


Wyrośnięta kluska.