Codziennik Gretchen: 22 marca

dobre uczynki: mam urlop
złe uczynki: nie byłam zbyt miła dla Eksmena
nastrój: wzburzony niczym morze w sztorm
napęd: siła wodospadu
motywacja: słabiutka

***

Czy ja naprawdę muszę się CIĄGLE przekonywać, że mężczyźni są bez sensu jak motylek? To podobno kobiety są nieracjonalne, jedno mówią drugie robią, nie znają się na zegarku itede, co sprawia, że wierzyć im trzeba przy zachowaniu wszelkich warunków ostrożności.

Tymczasem wczoraj napisał Eksmen, że chce zabrać coś tam, bo mu potrzebne i coś tam, bo też. Pyta czy może między czwartą a piątą, grzecznie odpowiadam, że wolałabym między piątą a szóstą, z powodu panów od prądu, którzy przyjdą lecz nie wiadomo kiedy pójdą.
Ustalone. Będzie cyrklował. Wspaniale.

No to zaraz o piątej wyszłam z domu, z włosami świeżutko dotkniętymi przez panią Izę i włóczę się po Ochocie.
A to sobie bilet kupiłam do Poznania, a to buty, a to coś do jedzenia. Odwiedziłam wszystkie sklepy, włączając te, których zazwyczaj nie odwiedzam.
Nawet nie wróciłam o tej szóstej. Nie. Dałam jemu i sobie jeszcze czterdzieści malowniczych minut zapasu. I co?
Ledwie zdążyłam wejść skonstatowałam, że to, co miał zabrać tkwi nietknięte na swoim miejscu.
Trzy minuty później klucz w zamku.
Pobrał i poszedł. Chociaż tyle.

Ciekawe zjawisko, panowie od prądu mieli być między pierwszą, a drugą. Przyszli za dwadzieścia pierwsza. Nie szkodzi.
Cmokali i lamentowali, że licznik przeniesiony więc w ogóle nie wiadomo co teraz, bo pierwotnie był bliżej drzwi, teraz jest tu, czyli dalej od drzwi, poza tym być może trzeba będzie kuć.
Nie jest źle, a dobrze to wcale - powiedział jeden z nich i zabrali się do pracy.

Okazało się, że nic nie trzeba kuć, że jest wcale dobrze, że godzina i trochę, i ich nie ma. Jeszcze zamietli po sobie, swoją własną szczotką.

Po co zatem mężczyźni cokolwiek mówią? Nie wiem.
Po co się umawiają na godzinę, skoro i tak są wtedy, kiedy uznają za stosowne? O ileż łatwiej jest powiedzieć będę, kiedy będę.
Narobią szumu, nakręcą, postraszą i całe moje szczęście, że nie traktuję tego poważnie. A mogłabym.

Nie da się ukryć, że Eksmen to mnie jednak wkurzył zdrowo. Nie miałam zamiaru, ani ochoty się z nim widzieć. Czy to naprawdę tak trudno dotrzymać choćby tak prostej umowy? A jak się nie jest w stanie, to wysłać smsa, że ta godzina okazała się niemożliwa?

Pfffff...!

Moje nieszczęście dopełnia starannie wizja wstania jutro o piątej w nocy.
Los trudny osłodził telefon, w którym miły głos poinformował mnie o zaproszeniu do teatru i zapytał ten głos, czy chcę iść sama czy z kimś.
Sama! Z żadnym kimś. Jakim kimś? A może? Nie, sama.

Tydzień zaczął się od wydarzeń kulturalnych i na nich się zakończy, to bardzo miłe.

W sobotę, w ramach inauguracji tygodnia kultury poszłam z Bażantem na mecz. Trzy tygodnie się zastanawiałam czy bardziej się boję, czy jednak bardziej chcę. Stanowczo za długo więc w końcu zmęczona własnym jękoleniem podjęłam męską decyzję: idziemy!

Bażant informacje mogące mnie zniechęcić stopniował po mistrzowsku. Nie od razu powiedział, że będę musiała mieć Kartę Kibica Legii. Miłą niespodzianką była niższa, od zakładanej cena biletu, a jeszcze milszą spotkanie Jeży.
Tego nawet Bażant nie przewidział.

Umówiłyśmy się stosownie wcześniej, żebym ja tę kartę kibica prawda... W najśmielszych i najbardziej absurdalnych wyobrażeniach nie zakładałam, że coś takiego będzie moje.
Pani zrobiła mi zdjęcie, bardzo ładne - brzydsze mają tylko zwłoki o niezidentyfikowanej tożsamości.
Poszłyśmy się czegoś napić i zjeść. Porozmawiałyśmy o teoriach psychoanalitycznych, bo Bażant ma myślenie chwilami zadziwiająco zbieżne z Freudem Zygmuntem, a także o trudach studiowania i trudach życia w ogóle.

Nie mogę powiedzieć, że dumnie wkraczałam na stadion. Wkraczałam, to może i tak, ale raczej durnie i trwożliwie. Lazłam za Bażantem, który obiecał mnie bronić jakby co.

Okazało się, że to jest niesamowicie przyjemna sprawa taki mecz Legii. Wszystko widać lepiej niż w telewizorze, słychać też lepiej choć nie mogę oprzeć się wrażeniu, że co innego.

Postanowiłam pochwalić się Jeżom telefonicznie, że na meczu jestem.
Siedzieli blisko, po mojej prawej. Ach ach i och och.

Tak oto Bażant poznał ich, oni poznali Bażanta. Proporcje wyrównane: dwa Jeże przypadły na dwa bażanty czarne i podstępne.

Byłam całkowicie, jako jedyna, nie o kurą i nie abażur, ale się starałam.

Wdzięczna za to nowe doświadczenie zapisałam się na kolejny raz i zabrałam Bażanta do siebie na herbatkę.
Pierwotnie miałyśmy gdzieś się dowlec, ale jak już Jeże nas wyrzuciły na Placu ( ona mówi o tym Placu jakby każdy wiedział o jaki plac chodzi. Mówi Plac i nawet słychać to duże P - złośliwie prychnął Bażant do Jeża), to poszłyśmy do mnie.

Wymieszałyśmy jeszcze swoje światy, a i tak przecież ładnie się potoczyło do tego choćby momentu. Otóż chwilę później ona poznała Andrzeja, a jeszcze chwilę później ja poznałam Czajnika.

Życie jest pełne niespodzianek i nie wszystkie są zaskakująco niemiłe.

Jakby tak częściej była sobota, a rzadziej poniedziałek...

Ta sobota była długa i piękna, aż iskry szły. Miłe za miłym i coraz milej. Aż słodko się robi niewiarygodnie.
Sama już nie wiem czy to wszystko nie jest złudzeniem...
Pewnie jest, ale za to jakim.

Nie chcę rąbnąć o ziemię.