Dwusetna notka pierwsza

Przykurzył się ten zakątek. Pajęczyny wiszą.
Nie był potrzebny, to stał się zapomniany, tak to właśnie bywa. Kiedy czegoś potrzebujemy dbamy o to, staramy się, dotykamy delikatnie. Jeśli coś przestaje być potrzebne rzucamy z łatwością, jak starego pluszowego misia.

Dwa lata i trochę Tekstowisko było dla mnie miejscem bardzo ważnym, nie tylko internetowo, nie tylko wirtualnie. Było ważne ze względu na ludzi tam spotkanych, których niektórych poznałam całkiem realnie..
Z wieloma osobami pisałam prywatnie.
Niektórym starałam się pomóc, niektórym, mam nadzieję, pomogłam.
Kiedy rozsypywał mi się świat, przekonałam się, że mogę liczyć na wzajemność.

Przez cały ten czas czytałam niemal wszystko, co się pojawiało.

Rozmawialiśmy o ważnych i mniej ważnych sprawach. Komu oceniać które są które? Oczywiście znaleźli się tacy, którzy ocenić umieli.
Bo niektórzy ludzie wiedzą. Tak, po prostu wiedzą.
I łatwo wystawiają oceny. Za łatwo.

Być może to miejsce miało jakąś misję, czy też miało ją mieć. Całkiem prawdopodobne, że ja do tej misji nie pasowałam, albo coś tam.
Zdania zapewne byłyby podzielone, gdyż takie jest życie.
Nie jest czarno-białe, choć bywa - jak błyskotliwie zauważył wczoraj bażant młodszy, popijając u mnie turecką herbatkę.

Moje obserwacje wskazują na to, że ci poważni, z prawdziwą misją, mają najsilniejsze tendencje do trzaskania drzwiami, kasowania swoich tekstów, komentarzy czyli równania swojego bloga z ziemią.
Krzyczą przy tym ciągle, że nigdy nie powrócą, że dość, że przelane, rozlane, sponiewierane.
Mija trochę czasu i wracają.
Do następnego razu.

Jest oczywiście grupa misji pozbawiona, mniej poważna jakby, taka sobie zbieranina ludzi bawiących się słowem. Zadziwiające, ale ta właśnie grupka śmieszna, jest nieco bardziej stabilna. Jak pisze, to pisze. Jak się zaweźmie, to pisze jeszcze więcej.

Pierwsi lubią sobie podworować z tych drugich. Być może (hipoteza badawcza nr 187 392) z tych właśnie powodów wracają.
Bo przecież tak nie może być!
To ma być blogosfera?
A gdzie misja się zapodziała?!

Drudzy się wtedy nieco denerwują, że ktoś wchodzi, wychodzi przeciąg robi, wrzeszczy przy tym tak okropnie, że zrozumieć coś trudno.

- O co kaman?
- Chodzi o to, że jesteście denne bidusie, które nic nie rozumieją, barany wy.

No tylko nie barany, może owieczki naiwne, może nawet takie (mówię za siebie), które misje rozmaite mają w realnym życiu, a nie w sieci wszechświatowej?
A jak ktoś nie ma żadnej misji, a niechby takiej tyci tyci, to co?
Każden jeden zaraz misję mieć musi?

Na jakiś czas się wycisza, każdy robi swoje, co w moim rozumieniu świata jest najlepszym rozwiązaniem. Pisałam o tym kiedyś - niech każdy do cholery robi co uważa za najbardziej stosowne, z baranem czy inną owcą nie musi rozmawiać.

Tak to trwa do następnego razu...

Inna rzecz, że sprawy dość proste są najbardziej niezrozumiałe.
Chyba dlatego tym z misją bywa tak trudno.

Tekstowisko rozpadło się i zniknęło z powierzchni tego wirtualnego padołu, z powodu konfliktu między Igłą, a Sergiuszem. Tak to widzę, tak rozumiem, wszystko na to wskazuje.
To było zbyt proste do przyswojenia. Ileż ja się naczytałam o tym kto za tym stoi , kto wszczął i zaczął , ileż padło słów wielkich i obraźliwych.
Nagle i niespodziewanie na jaw wyszło, że ci bez misji, te owce jutubkowe gadające wkółko o imieninach u cioci, są przebranymi wilkami.
Niby to takie gupie towarzystwo, a jakie przebiegłe!

Bum! Bum! Bum! Tak drzwi trzaskały!
Znowu się obrazili.

Ale jeszcze wpadali na chwilkę, a to żeby opublikować piętnasty ostatni tekst, a to żeby zupełnie będąc w likwidacji dodać swoje trzy grosze.
Charakterystyczną cechą było to, że czegoś oczekiwali. Od innych.
Od siebie już nie musieli, bo przecież ich już nie ma, już pokasowali, popłynęli, zwinęli żagle.

Uczciwie trzeba oddać, że jak ktoś widzi winnego, widzi wyraźnie, to na niego wskazuje. Sam siebie czepiał się nie będzie.
Wystarczy nieco wybielić w niektórych miejscach, podziękować komu trzeba, przywalić zaskakująco, bo to zwiększa wiarygodność w zakresie obiektywizmu.

Wesołe gupki trochę pisały, trochę próbowały nie utracić kontaktów wzajemnych jakby co, trochę dywagowały.

Przemawiając do nie istniejącego tłumu, chciałabym zauważyć, że o ile pozostajemy na gruncie wszechświatowej sieci, w wątku blogowania, to pisanie jest tym właśnie co można robić. PISANIE.
Walenie drzwiami, strzelanie focha, oskarżanie innych jest zajęciem o tyle produktywnym, co pozbawionym sensu.

Reasumując, na tym zdaje się stanęło, że kilka nieodpowiedzialnych osób wszczęło jakąś akcję pozakulisową wykopało kogo trzeba, w dodatku bez słowa przepraszam (nieco to sprzeczne wewnętrznie, ale nie będę się czepiać).
Najłatwiej ocenić to tym, którzy czym prędzej się wycofali.
Wiele razy to robili, a jak wiadomo doświadczenie się przydaje.

Jeszcze łatwiej ( w stosunku do najłatwiej ) jest wydawać sądy osobom, które od dość dawna, albo w ogóle nie były na txt.

Smutne, że miejsce, w które zainwestowałam mnóstwo czasu energii i emocji przestało istnieć.

Nawet jeśli część rozumiem, a części się domyślam, to nie mam poczucia, żebym na pewne słowa zasługiwała.

Zdjęłam zatem pajęczyny, nowiutkie kanapy stoją. Mogę też przynieść herbatniki.