Codziennik Gretchen: 30 marca

dobre uczynki: przymierzam się
złe uczynki: nie występują
nastrój: pogodny jak niebo wiosną
napęd: niech ktoś mnie zatrzyma
motywacja: no no

***
Przebywam akurat na przymusowym urlopie za rok ubiegły. Dziewięć dni. To znaczy jeszcze trzy do piątku, czyli dwa, bo w czwartek muszę udać się do miejsca zatrudnienia, żeby z Najlepszą Szefową wraz, powitać radośnie nowy skład naszej grupy.

Zaplanowałam sobie ten urlop w terminie wyprowadzki moich lokatorów, ale czegóż to sobie człowiek nie zaplanuje. Wyprowadzają się po Świętach, tak oni zaplanowali i tego planu się trzymają, ja swoje plany muszę nieco przeorganizować.
Do wyprowadzki jestem przygotowana starannie. Nie mam nic spakowanego, nie mam w co się spakować, ale mam za to pomysł.
W głowie pakuje się to wszystko zgrabnie, w rzeczywistości gorzej, bo moja leniwa natura się odzywa. Krótko mówiąc chciałabym już być u siebie, a sama sobie przeszkadzam.

Nie ma tego złego i dzięki swojemu lenistwu, oraz braku właściwej stanowczości, mogę odpoczynek przeznaczyć na robienie rzeczy, które dla świata nie mają większego znaczenia, za to dla mnie i owszem mają.
Z braku codziennych obowiązków zajęłam się myśleniem, snuciem refleksji, kombinowaniem w sobie i co jakiś czas wynika z tego nieszczęście. Na ogół nie jest źle, zdarza się nawet, że wymyślę coś sensownego, od czasu do czasu jednak neuroprzekaźniki mi się tak skotłują, że szkoda gadać.
Nagle postanawiam przyjąć jedynie słuszną linię, okazać stanowczość, zwerbalizować ją i oczywiście zaczynam od tego przeciekać.
Następnie wyglądam jak królik i tyle z tego, mniej więcej.

Podczas krótkiego pobytu w Poznaniu dowiedziałam się wielu interesujących rzeczy, oraz uczestniczyłam w ratowaniu koleżanki, która ni z tego ni z owego postanowiła zacząć słabnąć podczas zwołanej własnogłośnie knajpianej imprezki.
Wyglądało to bardzo kiepsko więc zawezwaliśmy pogotowie, które nawet przyjechało wzbudzając spore poruszenie publiczności, z wyłączeniem Asi, która akurat przestawała się ruszać.
Jak się okazało, jej ciśnienie krwi szalało, 40/40.
Zabrali ją do szpitala, podłączyli kroplówki, popatrzyli, dali leki, wypuścili. Następnego dnia była prawie jak nowa.

Przekazawszy Asię poznańskiej Publicznej Służbie wrednie imprezowałyśmy dalej.
Jedyny mężczyzna w tym gronie oddalił się spać, bo jest odpowiedzialny i wie, że jak trzeba wstać na dziewiątą i jaką taką przytomność umysłu zachować, należy wcześnie położyć się spać.
Zostało nas chyba z siedem, same psycho, co mówi samo za siebie.
No i się zaczęło.
Niby niewinnie od jednej historii rodzinnej opowiedzianej przez Magdę...
Magda jest piękną kobietą, świeżo zaślubioną mężowi, do tego ma poczucie humoru i taki talent opowiadaczy, że zwijałam się jak żmijka trącana patyczkiem. Jeszcze trochę i do mnie wzywałyby pogotowie.
Dołączyła się Anka. Potem ja.


Łatwo nam było ryć opętańczo - żadna nie jest z Poznania, nikt nie wiedział, że tak normalnie to zajmujemy się ratowaniem świata, bywamy poważne, a niektóre z nas prowadzą nawet biznesy i zakładają garsonki.

W tej radosnej atmosferze ustaliłyśmy, że następnym razem zakwaterujemy się w jednym miejscu... Bardzo dobry pomysł, ale pewnie za każdym razem trzeba będzie to miejsce zmieniać. Żaden właściciel pensjonatu, hostelu czy czego tam jeszcze, nie wytrzyma. Tak myślę.

Tego wieczoru dowiedziałam się również, że mój medialny pracodawca rezygnuje z moich usług z powodu oszczędzania.
Ciekawe z czego ja będę oszczędzać, o tym nie pomyśleli. Pani Karolina, w roli posłańca złej wiadomości, miała głos smutny tak przeraźliwie, że zaczęłam ją pocieszać.
Szczęśliwie nigdy nie twierdziłam, że jestem normalna.

Zauważam, z pewnym jednak niepokojem, że mojej pogarszającej się sytuacji na odcinku praca, towarzyszy radykalna poprawa na odcinku życie osobiste i towarzyskie.
O ile neuroprzekaźniki się dyscyplinują i nie zmieniają trajektorii, popadam w swoisty błogostan i rozanielenie przestając się troszczyć o cokolwiek innego.
Jakoś to będzie, kretyńsko mówię do siebie i zagłębiam się w inny nurt uśmiechając się tak tajemniczo, że Mona Liza przy tym jest jak otwarta książka.

Wystrzeliło mnie na inną orbitę i tak sobie lecę beztrosko (na ogół beztrosko, te neuroprzekaźniki...), i lecę, i lecę, i lecę.
Tyle zupełnie nowych rzeczy się dzieje, każda zachwycająca autonomicznie.

Wiosna, no bo co innego?