Kobiety wdowy

Wystarczy uważniej się przyjrzeć, żeby zobaczyć to przecięcie w niej, które wpisuje się tajemniczym znakiem w twarz, ruch dłoni, skórę, duszę.
Zostaje na zawsze, jak ślad miłości zdziwionej nagłym końcem czegoś, co miało nie mieć końca.

Jest rozpoznawalna przez ten ślad, przez ten znak, przez przygaszone światło w oczach i nie ma znaczenia ile czasu minęło od Jego śmierci.

Kobieta, pozostawiona bezdzietnie, bo właśnie podjęli decyzję, że nadszedł czas by dla dziecka zrobić miejsce, lecz tego czasu już nie będzie.

Kobieta, pozostawiona z maluchami, które będą latami odpowiadać na pytania jaki On był, kim był, jak się uśmiechał, co było ważne, co ich połączyło, czy mnie kochał...

Kobieta, pozostawiona z dziećmi, w których pamięć taty się zachowa...

Kobieta, która w swoich dzieciach każdego dnia będzie widzieć Jego ruch, gest, krok, uśmiech, grymas.
Cząstka miłości zachowana w drugim człowieku, bolesna i nieskończenie radosna.

Jego ulubione miejsce w domu...
Kubek kawowy czy herbaciany...
Miejsce w łóżku, obok niej...
Poduszka...
Ręcznik...
Ubrania, które wrzucił chwilę temu do wyprania, a które z pewnością wypierze, nie wiadomo po co...
Jego zapach obecny w ich domu, jeszcze obecny, zanim zaniknie...
Został płyn po goleniu. Właściwie od dawna nie czuła już tego zapachu - tak była z nim oswojona.
Weźmie flakonik, zamknie oczy i wypełni się zapachem, który już dziś jej mózg odbierze boleśnie wysyłając do ciała komunikat sprawiający, że nagle z rozpaczy zegnie się wpół.

W chwili, w której dowiedziała się, że umarł, poczuła jak sama umiera, ale w tamtej chwili nie może wiedzieć, że będzie konała jeszcze wiele razy.
On odchodzi raz, ona umrze setki razy.

Będzie musiała Go pochować i stawić temu czoła.

Dziesiątki kolejnych dni pokażą, że to był początek, bo pójdzie do sklepu i już nie będzie miała powodu kupowania bułek, które tylko on jadł, bo ona wyłącznie zdrowe pieczywo, a nie jakieś tam chrupiące, pszenne bułeczki.
Ugotowanie czegoś co lubił też już nie ma sensu, tylko on w domu to lubił.
Nie będzie się umawiać, kto pierwszy idzie rano do łazienki. Nie ma się z kim umawiać.
Nie wkurzy się na niego, nie pokłócą się już o nic.
Taki był denerwujący z tymi swoimi przyzwyczajeniami.
Ale kładł jej rękę na brzuchu kiedy miała okres i wszystko ją bolało. Więc kładł tę rękę i po chwili mijało.
Kochała Jego dłonie. Zdarzało jej się patrzeć na nie ot tak i przypominać sobie jak nocą ogarniały ciepłem jej ciało.

Tysiącami nocy będzie za Nim tęsknić w skowycie łez.
Nie zdoła wydrzeć z siebie bólu i nie uwierzy, że za jakiś czas ten ból ucichnie.

Zanim okaże się, że On może być przeszłością...

Jak to jest, że wszystkim nam bliscy umierają w tym lub innym czasie i każdy z nas się z tym zmierzy. Pożegnamy rodziców, ciocię, wujka, dziadków, wiele osób pożegnamy. Często w dramatycznych okolicznościach. Naturalność śmierci niekoniecznie nas przekonuje.

A mimo to, mimo wszelkich pożegnań których doświadczamy kobieta, która traci swojego Mężczyznę nosi w sobie szczególny ból. Nie większy, ani nie mniejszy, ale bardzo szczególny.

Przyjdzie czas, że zmieni przyzwyczajenia, schowa jego rzeczy, część po prostu wyrzuci.

Przyjdzie czas, że położy komuś poduszkę obok swojej.

Chciałabym, żeby spotkała innego mężczyznę.
Innego mężczyznę, który zrozumie i uszanuje tę nieskończoność w niej, niezrozumienie powodów, poczucie niesprawiedliwości.
Bo ten mężczyzna będzie musiał, o ile zechce, żyć z odpryskami przeszłości, a nie jest łatwo stanąć mężczyźnie wobec nieobecnej obecności drugiego.

Chciałabym, żeby dojrzała i poczuła jeszcze raz. Inaczej, ale też pięknie.

Pamiętam, że na moim osiedlu kręciła się pewna kobieta. Miała zabandażowaną głowę i twarz. Legenda niosła, że straciła męża i już nie chciała się światu pokazać inaczej. Widywałam ją wielokrotnie i za każdym razem czułam ból od niej płynący, chociaż przecież nie wiem dlaczego tak wybrała.
Wraca do mnie jej obraz co jakiś czas, jak symbol, z którym się nie zgadzam choć głeboko szanuję.

Śmierci nie da się cofnąć, ale można pozwolić życiu płynąć.
Spokojnie.
Nawet jeśli zechcesz je zatrzymać, to życie będzie płynąć, w tym pewnie tkwi jego istota.
I to dobrze.

Co dzisiaj się wydaje nierealne, będzie odmienioną codziennością.


Pewnego dnia obudzisz się wolna.
Bez łez.

Pewnego dnia poczujesz, że nadal żyjesz, choć myślałaś, że tysiąc razy umarłaś.

A jeszcze potem przyjdzie dzień, w którym złapiesz oddech.

Głęboki.

Twój.