Gretchen w Publicznej Służbie: Koniec

Czas zatoczył moje ulubione koło - to jest zdanie końcowe tekstu, który właśnie się zaczyna więc lepiej jest pisać od początku do końca, a nie od końca do początku.

Wielkie zmiany na naszym Posterunku!
Nastał Nowy Szef, który jak sama nazwa wskazuje jest mężczyzną czy raczej osobnikiem męskiej płci, co już dało się odczuć.
W postaci noworocznej niespodzianki wystąpiła też Kobieta Rejestrująca, jak najbardziej z polecenia Derekcji i chociaż właściwie niepotrzebna to nagle znalazł się dla niej etat, którego wcześniej nie było ani dla Oli, ani dla Dominika.
Można też powiedzieć, że nasz Posterunek ma do zaoferowania wiele etatów wcześniej nieosiągalnych, gdyż nadejść ma jeszcze jeden nowy pracownik.
Zapewne to są te cuda, o których ludzie od stuleci mówią, że pojawiają się w okolicy Bożego Narodzenia.

Ola i Dominik zatrudnieni byli przez lata pańskie trzy (cyfrowo: 3) na umowę zlecenie z powodu braku etatów i za godzinę swojej pracy zarabiali 16 złotych (słownie: szesnaście złotych / zero groszy), więc przecież nie można nagłego pojawienia się etatów tłumaczyć inaczej niż bożonarodzeniowym cudem.
Co prawda gdzieś tam, ktoś bardzo złośliwy i nieżyczliwy, mógłby wspomnieć o nagłym przyroście zatrudnianych przez Derekcję członków własnej rodziny i powinowatych też, ale bez wątpienia to zazdrość i złe ludzkie języki. Przecież to zupełnie normalne, a tak wieść gminna niesie, że oficjalnie się mówi do rozmaitych odłamów rozrastającej się Derekcji Pani Derekcjo, a mniej oficjalnie ciociu, mamo... Urocza ta dbałość o własną rodzinę, rodzinę tak w Polsce ważną.

Dominik zwolnił się z końcem roku, więc już go nie ma, a Oli właśnie zaproponowano etat - alleluja! (to tak na wyrost, dla uczczenia Świąt Wielkiej Nocy). Dziewczyna weźmie, bo co prawda ma inne plany zawodowe, ale co jej szkodzi. Mówię jej Olka ugrzęźniesz tu i się nie ruszysz, a ta mi na to, że nie. No dobra, to nie. Nie moja rzecz.

Łatwo policzyć, że od ręki mamy trzy etaty, a nie było ich. Normalnie nie było.

Najlepsza Szefowa cieszy się, że nie prowadzi już tego zabździanego Posterunku, dodatkowo zajmując się pochówkiem swojej matki. Swoją drogą o tej sprawie będzie jeszcze zapewne głośno, a jak nie będzie to sama napiszę jako kolejną odsłonę opowieści o chorej zdrowia służbie. Zabździanej.

Co do mnie to mam dzisiaj dzień chwały i wolności. Nowy Szef przyniósł wiadomość, że Derekcja zgodziła się na mój jakże pięknie okrojony etat, co zaowocuje zwolnieniem Gretchen z żelaznego uścisku Publicznej Służby!
Postanowiłam zachować cztery dziesiąte dla tych moich pacjentów, którzy nie są w stanie płacić, a także dla tych co się pojawią z powodu, że nie są w stanie płacić.
Te cztery dziesiąte zawrotnej pensji pozwolą mi zapłacić składkę kolejnemu pięknej urody zjawisku jakim jest ZUS. Albo kurka źle policzyłam, to wtedy się zwolnię całkiem, a okres wypowiedzenia, pozostając w mocy, zmusi mnie do pracowania te dwa razy w tygodniu. Jednym słowem: rewelacja.

Od razu nabrałam dystansu i mogę się uśmiechać. Niby jeszcze nic się nie zmieniło, a jakby wszystko się zmieniło.
W myślach organizuję i urządzam, mój i Najlepszej Szefowej, gabinet prywatny ciesząc się, że jedyne problemy jakie mamy na tym etapie ograniczają się do koloru dominującego. Ona jest za zielonym, bo to najpiękniejszy kolor, ja za czerwonym z analogicznych powodów. Myślę, że jakoś się porozumiemy, tak przeczuwam. Zwłaszcza, że pokoje mamy dwa i każda se może jak zechce w ramach tolerancji właściciela mieszkania.

To nie jest tak, że się nie boję... Chwilami boję się jak jasna cholera, bo od za miesiąc będę o wszystko troszczyć się sama. Może to żadne zaskoczenie w moim przypadku, ale pozbawiam się stałego źródła dochodu zapewniającego mi bezpieczeństwo ekonomiczne.

Ale...

Nie chcę być niewolnikiem, który ma tańczyć jak zasuszony gracz zagra. W dodatku fałszywie. Derekcja, z którą rozmawiałam ostatnio buńczucznie mi wysylabizowała, że w tym roku z dotacji miejskiej nie będzie już proszę pani takich stawek - lekarz na dyżurze dostaje mniej. I gdybym była już wolnym człowiekiem to powiedziałabym, żeby przestała jaja sobie robić, bo jak sama zauważyła mam wykształcenie prawnicze i może na tym poprzestańmy zanim pogrążę ich wszystkich w otchłani kontroli.
Ugryzłam się w swój niewyparzony jęzor, a niezbyt często to robię. Zawsze mogę go rozpuścić i wtedy biada im biada.

Nie chcę firmować sobą tej żenującej Publicznej Służby, bo widzę dokąd to zmierza i na czym polega. Syf, po prostu syf. I tak alkoholicy mają wypas po pachy jak na warunki ogólne, ale to już doprawdy jest poniżej mojej godności. Nie da się opisac jak to wszystko działa, za dużo niuansów, ale taki prosty przykład z brzegu: Nowy Szef dzisiaj powiedział jednej mojej koleżance z Posterunku, że trzeba zmienić zasady pracy, bo u nas nie ma kolejek w korytarzu, co zauważyła odnoga Derekcji przy wizytacji. Z tego Derekcja wysnuła wniosek, znaczy z braku kolejek w korytarzu, że terapeuci nie są dostępni w godzinach pracy terapeutów. Na co Nowy Szef reaguje biegunką poniekąd profesjonalną. To co napisałam jest dla mnie jasne, a dla kogoś poza mną? No właśnie...
Ta pieprzona Publiczna Służba nie umie się zdefiniować bez kolejki do gabinetu! Nie umie i już. Na nic wyjaśnienia, że pacjent jest umawiany na godzinę, że nie ma terminu oczekiwania dłuższego niż tydzień (polecam uwadze zapisy do dowolnego innego specjalisty). Wszystko na nic, bo nie ma kolejki. A jak nie ma kolejki, to znaczy nie ma pracowników. Skoro nie ma pracowników to za co się im płaci?
I tak biegamy ze z Maciejem wkółko.

Mogłabym pisać o specyfice pacjenta uzależnionego, który jednego dnia się zapisze gdyż piszczy z bólu, ale za trzy dni dojdzie do wniosku na co mi to?

Mogłabym pisać i krzyczeć, a nawet gdakać o całkowitym niezrozumieniu Derekcji dla tego czym my właściwie się zajmujemy.

Ale po co? Kiedy zaraz już zasiądę w przepięknych okolicznościach Starej Ochoty, żeby normalnie ludziom pomagać? Bez wszystkich durnych ograniczeń, wymagań i na swoich zasadach.

Nigdy nie chciałam robić nic innego jak pomaganie ludziom, w tej być może niedoskonałej metodzie, którą jest psychoterapia będąca jedną z najpiękniejszych i najbardziej skutecznych. Natomiast nie chcę być wydupkiem systemu, który za chwilę zeżre własny ogon, czy tam coś.

Czas zatoczył moje ulubione koło. Daję sobie wolność w tym samym dniu, w którym kilka lat temu z ufnością dziecka podpisałam cyrograf.

Yupi Yupi Na Na Na Na!