Gretchen w Publicznej Służbie: Pismo

Rządy ewidentnie carującej Dyrekcji mają się dobrze, wzmacniają się niejako, wszystko idzie ku sile i kontroli, co za jakiś czas powinno nam dać monarchię absolutną, albo coś a la w podobie.
Część tego procesu zmierza w kierunku od paszczy ku papierowi czyniąc go widzialnym i właściwie to dobrze, bo pierwszy okres (błędów i wypaczeń) był raczej wyłącznie słyszalny. Mało bębenki w uszach nie popękały.
Papierzydła śmigają, aż miło popatrzeć. Jedne idą wewnętrzną pocztą, inne faksem, i z powrotem.
Jak tak dalej pójdzie to prośba o pisemną formę też będzie pisemna i czas ten zostanie przez historię określony jako epistolograficzny.
Wiele jeszcze przed nami.

Wspomniany wcześniej szeroko i pierwszoplanowo kolega, który udał się do Moskwy utrzymał swoje wątłe miejsce na naszym Posterunku, ale nic za darmo.
Miał on otóż rozważyć w swoim sumieniu, po przeprowadzonym jego rzetelnym rachunku, w jaki sposób konkretnie zamierza zrekompensować Publicznej Służbie swoją trzydniową, skandaliczną nieobecność.
Rozważył i zdecydował, że odda każdą wydartą Służbie godzinę, co do minuty.
Dobry z niego i oddany poddany.

Swoje wnioski przedstawił oficjalnie, w pozycji na baczność, Najlepszej Szefowej, która tę radosną dla wszystkich wiadomość przekazała nie mniej oficjalnie i w pozycji zasadniczej, Dyrekcji.

Dyrekcja dobrotliwie pokiwała głową, z zadowoleniem przyjmując postawę tak pięknie wytresowanych pracowników, którym dwa razy powtarzać nie trzeba, choć sami muszą powtórzyć od trzech do pięciu razy, co wynika z zaprzątnięcia dyrektorskich głów sprawami wagi najwyższej.
Pokiwawszy i przyjąwszy wydała pisemne polecenie pisemnej odpowiedzi (oto jaskółka preepistolograficzna), żeby potem nie było totamto.

Kolega się natężył i naprężył, podrapał po głowie i zasiadł do pisania, a proces ten poprzedzony był kilkudniowym, głębokim zastanowieniem nad przedmiotową kwestią.
Muszę przyznać, posypując całą siebie popiołem, że nie śledziłam twórczego trudu współpracownika i to wcale nie z wrodzonej dyskrecji, czy braku wścibskości. Doprawdy, brak wścibskości trudno mi zarzucić, z dyskrecją sprawa ma się znacznie lepiej.
Zajęta innymi punktami zapalnymi, zupełnie przeoczyłam rzecz całą.

Szczęśliwie Ci z Góry czuwali, żebym jednak nie została pozbawiona możliwości zapoznania się z owocem kolegi, pardą.

Jakoś ze trzy dni temu usiadłam sobie przy nowoczesnym biurku w pomieszczeniu naszej rejestracji, błądząc wzrokiem bezmyślnie i niejako przy okazji omiatając spojrzeniem to piękne pomieszczenie, biurko i artystycznie rozrzucone na nim dokumenty wagi różnej.

I nagle zobaczyłam to.

Odkąd zobaczyłam, moje życie się zmieniło.

Chciałabym się nauczyć na pamięć, ale to zdecydowanie przerasta moje możliwości.
Chciałabym móc zachować tę treść w sobie na zawsze.
Chciałabym umieć tak pisać. Lekko, klarownie ze swadą.

Jak to się stało, że inni przeoczyli nie dojdę, ale zadbałam o to, żeby mogli poczuć zbawienne działanie jednego, jedynego zdania wypełniającego, w jakże skończenie doskonały sposób, treścią Pismo zaopatrzone we wszelkie niezbędne nagłówki.
Stan, który zawładnął mną, udzielił się i targa nieustannie wieloma osobami, więc na naszym Posterunku mają miejsce wstrząsy o niespotykanej dotąd sile.
Zrobiono kilka kopii, jest pomysł powiększenia, oprawienia i zawieszenia na ścianie tego dzieła, które bez wątpienia zachowa się w pamięci potomnych.

Postanowiłam więc zawiesić je i tutaj, w tym moim skromnym zakątku, by niosło radość i szczęście każdemu, kto zechce przeczytać.



"Zaległe godziny chciałem odpracować systematycznie zostając dłużej w pracy każdego dnia, tj. przychodząc wcześniej lub kończąc później, tak by z końcem maja suma zaległych godzin była równa sumie dodatkowych godzin pracy."



Trudno uwierzyć, ale Dyrekcja uznała tę deklarację za zbyt mało precyzyjną i domaga się kolejnych wyjaśnień.
Oczywiście na piśmie.



W następnym odcinku: Gretchen, Publiczna Służba i Żywioły.