Moja Droga Gretchen [12]

- Nagle zabrakło mi czasu, właściwie na wszystko. Jeśli w tym braku z czegoś mogę się jeszcze cieszyć, to z niedawnej radości jego posiadania.
Program przerzuca mnie do starszych wersji wykorzystując moją znakomicie działającą pamięć operacyjną.

- Przywiązałaś się do czasu?

- Przywiązałam się. Do rytmu. Braku, który dziś jest nadmiarem. Trochę tak, jakbyś stworzyła siebie i w sobie była, i całkiem była nieźle, aż niespodziewanie jedno coś wywołuje drugie coś, a to drugie, trzecie, czwarte i pierdylionowe. Początkowo nie bardzo wierzysz, ale jakoś to będzie - tak sobie myślisz, potem niby się naginasz, żeby niby rozpoznać po skutkach.

- Skutkach?

- Skutkach, czyli konsekwencjach. Szłaś a biegniesz, myślałaś a używasz mózgu jak maszynki, zatrzymywałaś się a dzisiaj mówisz za chwilę, czułaś a nie czujesz, śniłaś a śpisz, byłaś a już nie wiesz czy jesteś próbując złapać w dłonie najleższy dowód własnego bycia.
Nie, nie trwania, bycia.

- No i?

- No i masz kolejne skutki konsekwencji, albo konsekwencje skutków. Gonię siebie mając skończoną świadomość nie-podążania. Nie widzę swojego cienia choćby. Przestaję widzieć, staram się dotrwać.

- Do czego?

- Nie wiem... Z przyzwyczajenia może...

- Przyzwyczajenia?

-Zadajesz dzisiaj tylko pytania... Nie wiem... to chyba ma sens, ale niekoniecznie znam odpowiedzi.
Z przyzwyczajenia do bycia i gonienia, nawet wbrew sobie. Zupełnie jakbym się przestawiała na opcję konieczną, tylko komu konieczną?
Jestem niewolnikiem rzeczywistości, która stwarza mnie na jakieś nowo cholerne, którego nie chcę i którym gardzę, nie mając chwili przekładam sekundy na przyszłe minuty. Mówię sobie jeszcze chwila i będę wiedziała, znajdę, zdecyduję, poukładam, poodzielam, zbiorę, nie ustąpię, odpuszczę, wróci oddech. Nie za bardzo oddycham, bez żadnej przenośni.

- Męczy mnie słuchanie...

- Nie bardzo masz wyjście jak sądzę, choć rozumiem co męczy. Spróbuj wyobrazić sobie...

- Jak ciebie męczy?

- Na przykład.

- Wyobrażam sobie, tylko nie bardzo to wszystko rozumiem.

- Wiem, to trudne lub bardzo trudne.

- Chodzi o to, że patrzę na ciebie jak robisz to czy tamto i teraz nie wiem o czym mówisz.

- A ja nie wiem kto mógłby wiedzieć skoro ty nie wiesz.

- Słuchaj, tobie się wydaje, żeś jakaś taka wyjątkowo pokrzywdzona, to bez sensu.

- Nie czuję się wyjątkowo pokrzywdzona niezmiennie czując się wyjątkową, co też jest źródłem kłopotów. Chociaż nie, jestem wyłącznie śmiertelnym zmęczeniem. Zmęczeniem pozbawionym czasu.

- Czasu na co?

- Na zwykłe i proste rzeczy, na brak prostoty, na niezwyczajność.

- Hmm?

- Żeby coś przemyśleć potrzebuję już co najmniej doby, żeby popłakać powinnam napisać podanie z trzytygodniowym wyprzedzeniem, żeby, żeby, żeby, a czasu nie ma...

- Jest to, że nie potrafisz go odnaleźć...

- I jeszcze coś... Kiełkujące lecz już wyraźne. Niechciane, spychane i kopane.
Nie mam chwili do spotkania się ze sobą, poczucia czegoś naprawdę.
Siedzę nocą, budzę się wyczerpana już w blokach startowych. W tych pięknych okolicznościach za często muszę tłumaczyć, wyjaśniać, prostować, udowadniać.
Mogę to zrobić bez naciągania rzeczywistości tylko wiesz, nie mam siły i coraz mniej mi się chce, a czuję ten idiotyczny przymus stania po stronie własnej prawdy, chwilami wyglądającej nawet na obiektywną.
Znasz mój stosunek do wszelkich prawd prawdziwych, tak? A ja muszę bronić oczywistości, przypominać. Przypominać więc pamiętać, nie mogę sobie pozwolić na brak pamiętania, na umykanie szczegółow. Wszystkie te filmy przechowuję i układam na kolejnych półkach w prywatnym archiwum. Żeby nie można było czegoś tam wygrzebać i rzucić mi szmatki nieprawdy.
Więc jeśli o czymś marzę to o zapomnieniu...
To byłoby niesamowite móc pozwolić sobie na lekkie powiedzenie nie pamiętam. Albo mieć inną konstrukcję pozwalająca chrzanić sytuacje, ludzi, zarzuty przykryte udawactwem.

- Duszno jakoś, może otwórz okno?

- Okna są otwarte, co jak widzisz w niczym nie pomaga.

- Zagraciłaś przestrzeń. Całe to archiwum przydusza. Widzę ile tego jest. Zacznij wypieprzać graty, zrób porządki, to z wiosną robi tylu ludzi.

- Nie widzę wiosny, po mojej stronie wciąż sezon jesienno-zimowy. Nie zapowiada się na zmianę.

- Zmiany się nie zapowiadają, po prostu przychodzą cichutko, bez rozgłosu.

- Wiem, słyszałam o tym od ludzi.

- Więc?

- Jeszcze nie.

- A kiedy?

- Za chwilę?

- Długo już to powtarzasz.

- Odkładam i przekładam. Coś jednak porządkuję, na tyle na ile mnie stać w tej chwili.
Kilka gratów wyleciało, jacyś ludzie razem z nimi. To jest zaleta braku czasu - przestajesz się zastanawiać zbyt długo, przemyśliwać do kości.
Upraszczasz.
Upraszczam.
Tylko nieustannie przybywa danych, które trzeba poddać koniecznej analizie. Coś wraca, ktoś wraca i czegoś chce, ja wracam do starych spraw. Jestem jak młynek, któremu nie pozwala się przestać pracować: mieli i mieli.

- Się nie przepal.

- Się staram, bo dzieją się także rzeczy piękne. Dla nich się staram, szkoda stracić to wszystko.

- One nie są twoje, te piękne rzeczy...

- Nie są, nie są - jasne - lecz mam szansę widzieć jak nabierają kształtów i zapachów.

- I to ci wystarcza?

- Radość jest tym czym jest. Pojawia się, chcę ją zauważać. Dotykać. Uczestniczyć.

- Co z tobą?

- Odcięta od czucia, myślę. Myślenie powoduje zmęczenie. Zmęczenie mnie wykańcza zaciemniając wyraźne widzenie. Poruszam się w półmroku, bez kompasu.
Słuchaj, poruszam się nie zmierzając w żadnym, ściśle określonym celu. Wykonuję ruchy od do świadomie rezygnując z obierania kierunku. Przedziwny rodzaj wolności niewolnika.

- Ładne...

- Może...

- Coś zamierzasz?

- Nie ruszam się z miejsca.