Patriotyzm - teoria i praktyka (na przykładzie Publicznej Służby)

Od smoleńskiej tragedii dużo słyszę i czytam, czytam i słyszę o Patrotyźmie, Ojczyźnie, Polsce, powinnościach, obowiązkach - wszystko wielkimi literami, niekiedy co nieco nadęte.

Słowa płyną oceanem refleksji, często dość przerażających. Pojawiają się takie, których nawet wymawiać nie chcę, ale chodzi o to, że określone wartości z ust wielu ludzi nie schodzą, co byłoby dobrze i potrzebnie gdyby nie rżnięcie niczym piłą elektryczną, zgromadzonych w tych granicach, na dwie kategorie.
Jak zwykle każda z grup uważa, że to ona ma rację i na tę rację przedstawia odpowiednie argumenty.
Temat sam w sobie ciekawy, ale nie na dzisiaj, bowiem dzisiaj mam zamiar napisać nie o słowach mówionych i pisanych, nie o deklaracjach.
Napiszę o praktycznym przełożeniu wielkich liter i konsekwencji prawdziwego dramatu na praktykę życia codziennego, za przykład podając Publiczną Służbę.

Mój kolega, współpracownik, kumpel - mniejsza o określenia - jest psychologiem, co może nie jest jakąś wielką niespodzianką, ale jest psychologiem, który specjalizuje się w interwencji kryzysowej.
Najkrócej mówiąc wie jak pomagać ludziom w skrajnych sytuacjach, które ich dotknęły. Taka pomoc powinna przyjść najszybciej jak się da, a nie zawsze się da, ale po to jest taki ktoś, żeby zapobiec zapadnięciu się człowieka w sobie. Człowieka, którego spotkało lub spotyka coś strasznego.
To nie ma nic wspólnego z psychoterapią, to jest jak praca strażaka przy pożarze.

Do tego właśnie chłopaka 10 kwietnia zadzwonił ktoś z Kancelarii Premiera.

Kilkanaście godzin później, on i ileś innych osób o podobnych kwalifikacjach wsiadło w samolot do Moskwy. Mieli objąć pomocą psychologiczną rodziny ofiar katastrofy od chwili ich wylądowania, pojawienia się w hotelu, przez przygotowanie do identyfikacji zwłok, aż po sam moment identyfikacji i czas po nim.
Wiem, że część tych psychologów była obecna, razem z członkami rodzin, dla nich, w trakcie identyfikacji.
Część nie wchodziła, ale stała tuż za drzwiami.

Mój kolega wysłał Najlepszej Szefowej smsa tuż przed odlotem, żeby trzymała za niego kciuki.

W moim przekonaniu nie trzeba być ani specjalnie bystrym, ani nadto błyskotliwym, żeby ogarnąć umysłem jakie zadanie przed nimi wszystkimi stało. Mogę się mylić, ale upieram się, że naprawdę nie trzeba.

To była sobota, wylot nad ranem w niedzielę.

Wiem, że wszyscy żyli czym innym, ale to były dni wolne od pracy.

Natomiast...

Natomiast jego praca w Moskwie w sposób nieunikniony nałożyła się na dni pracy. No, a jego w pracy nie ma więc Najlepsza Szefowa, po głębszym namyśle, informuje dział kadr naszego Posterunku, że jest tak i tak, że jego nie będzie, że zgłasza, że...

Trzeba było się zamknąć i nic nie mówić, udawać, że on jest, ale z drugiej strony to przecież piękne, słuszne, zasługujące na uznanie...

Rozpętało się piekło.
Nic nie zostało zgłoszone pisemnie. Fakt, to karygodne zaniedbanie - nie ma na piśmie więc nie ma wcale. Szefowa zgarnęła w beret, że nie zna procedur, zupełnie jakby takie rzeczy zdarzały się codziennie.
Włączył się sam radca prawny, który czegoś był zagubiony jak dziecko we mgle więc zawsze można dołożyć Szefowej, albo już nawet samemu samowolnie oddalonemu.
Kiedy usłyszałam, że może jakaś nagana do akt mu się należy opadłam na fotel i miotałam słowami bardzo brzydkimi.

Kotłowało się dwa tygodnie. Do dzisiaj się kotłowało.
Normalnie w ogóle nie wiadomo co zrobić z pracownikiem Publicznej Służby, który opuścił spokojny Posterunek, by pomagać ludziom w sytuacji absolutnie niewyobrażalnej.

Najprościej - ukarać.

Ale...

Chłopak nie pojechał tam stopem z misją ratowania. Poleciał samolotem wynajętym przez Rząd tego pięknego kraju. Pracował razem z panią Kopacz, która jest kim?
No właśnie, Ministrem Zdrowia.

Publiczna Służba miotała się i poniewierała nimi tak długo, aż nie padło nazwisko pani minister, bo kolega może dostarczyć bez żadnych problemów pismo z Ministerstwa Zdrowia, że tam był, dlaczego był, po co był, i że naprawdę, zaprawdę był.

Już nikt nie mowi o naganie.
Już się okazuje, że dobrze zrobił.
Już tylko Szefowa zbiera, choć jakby ciszej i w bardziej przyjaznej atmosferze.
Wszak powinna wiedzieć, że na piśmie, a nie tam dzwoni do kadr. I nie to, że wczoraj Dyrekcja wykrzyczała, jak to Dyrekcja ma w zwyczaju, że nic o sprawie nie wie.
Nie wie, a wrzeszczy od dwóch tygodni z okładem. No proszę.

Zastanawiam się... Czy w gruncie rzeczy ta Dyrekcja nie powinna czegokolwiek pozytywnego zrobić?
Nie wiem, podziękować (oczywiście na piśmie), wyrazić zadowolenie (oczywiście na piśmie)?

Szczerze mówiąc jestem ciekawa jak te wszystkie dyrekcyjne osoby zareagowały w sobotę 10 kwietnia na wieść o tym, co się stało.

Wszyscy na naszym Posterunku byliśmy z niego dumni.
Wrócił inny, zgaszony, spowolniony, zmęczony.
Spali po dwie, trzy godziny.
Byli w samym środku niewyobrażalnego ludzkiego nieszczęścia.

Powiedzieć można wszystko.
Można mówić wielkimi literami i z wielkim przejęciem.
Można malutkimi i bez przejęcia.
Cóż znaczą słowa?
Tyle, na ile się przekładają. Realnie.

Nie będę budować oddziałów partyzanckich po lasach, ale gdyby wtedy do mnie zadzwonił poleciałabym bez zastanowienia, o czym mu powiedziałam.
Żałowałam, że dowiedziałam się zbyt późno.
Żałuję dzisiaj.




Może lepiej być bezgłośnym światłem, niż błyszczeć wielkimi literami ?