Codziennik Gretchen: 31 marca

dobre uczynki: ogólnie rzecz biorąc jestem miła dla świata
złe uczynki: ani mi w głowie
nastrój: przerzucający się, lecz z tendencją do euforii
napęd: wyeksploatowałam się energetycznie
motywacja: rośnie

***
Michał, po dziesięciu godzinach rozmowy o podstawach i meandrach egzystencji człowieka ze szczególnym uwzględnieniem jego własnej i mojej też, nagle obwieścił, że z ogólnego rozżalenia uczy się przyciągać metalowe przedmioty siłą woli i ma w tym niejakie sukcesy.
Ja, gdybym się uczyła przyciągać cokolwiek siłą woli, do tego z sukcesem, nie czekałabym dziesięciu godzin, by to obwieścić przyjacielowi, ale może to jest jedna z tych fundamentalnych różnic między kobietą i mężczyzną?
Może babki tak mają, że kiedy tylko myśl o czymkolwiek im zaświta, zaraz lecą w dowolne miejsce i rozszczebiotują o tym?
Niektóre robią to niestety zanim myśl się pojawi, przez co pozostałe stają się ofiarami stereotypu, niesprawiedliwego, dodam.

Zdarzało mi się próbować skupić na czymś, weźmy na przykład doniczkę i sprawić, żeby uniosła się w powietrzu... Do dziś próby należy zaliczyć do nieudanych.

W pierwszej chwili pomyślałam, że to żart. Patrzę na niego uważnie nie dostrzegając cienia uśmiechu, co w przypadku Michała wcale nie oznacza, że mówi poważnie i na odwrót.
Nakazałam okazanie.
Wbrew własnemu, misternie budowanemu wizerunkowi, są takie chwile kiedy nie chce mi się być naiwnym dziewczątkiem. Oczywiście, z pewnej perspektywy można by nakazanie uznać za emanację naiwności, ale to tylko przy dużej dozie złej woli.

Okazał.
O matko moja! Normalnie łyżeczka herbaciana trzymała mu się na czole jak przyklejona plastrem!

- Daj, daj, daj, teraz ja! - wykrzyknęłam podskakując z pozycji lotosu.

Biorę tę łyżeczkę, przytykam do czoła, chwilkę się koncentruję...
Jest! Trzyma się! O matko moja!
Wszystkie próby udane, w różnych miejscach czoła. Nie miała prawa trzymać się na niczym, dodatkowo energicznie kręciłam głową w wiele różnych stron, pochylałam głowę, a ta tkwiła w miejscu. Aaaaaa!

Michałowi, który ma za sobą dłuższy trening, wyszło też z zippo. Mnie nie.

Nie bardzo wiem jak to rozumieć. Czy naprawdę jestem wiedźmą, a może cyborgiem (hipoteza Andrzeja)? Może zamiast mówić, że nie jestem normalna powinnam zacząć mówić, że jestem paranormalna? Zagadka.

Proszę bardzo, tak to jest z kobietami, wiele godzin rozmawiania o tych tam podstawach bytu, a wystarczy jedną sztuczkę pokazać i cała reszta idzie w cień.

Tylko, że to nieprawda.
Gadamy tak z Michałem od dwudziestu lat, nigdy nie udało nam się skończyć przed świtem. Cenię te rozmowy, z czasem coraz bardziej. Lubię jego opowieści, on lubi moje, dobrze się rozumiemy i nie ma nieporozumień.
Może miarą przyjaźni jest niekończąca się historia spraw, o których koniecznie chcemy powiedzieć drugiemu człowiekowi?
Od czasu naszej, legendarnej w pewnym gronie, dyskusji o samcu modliszki wiele się zmieniło, tak wiele, że już nie da się tego ogarnąć, a my wciąż swoje.
Niezaprzeczalnie cudowne są te spotkania. Bez napięcia, bez udawania, bez zasłaniania radości i bolesności naszych doświadczeń.
Z tamtego dość małego grona nie został do rozmowy nikt, a my tak.
Pycha.

Położyłam się spać wczesnym świtem cała zadowolona i zasnęłam jak dziecko, z uśmiechem na twarzy.

Wstałam i stwierdziłam brak ciepłej wody, co było niechybnym dowodem, że jest prąd. Tak tu ostatnio jest: albo woda, albo prąd. Kamienica się rychtuje i wdzięczy, coraz tu piękniej choć ja już na wylocie więc będzie o mnie brzydziej.

Ledwie skończyłam jedną rozmowę, zaczęła się druga. Też wielogodzinna. Mój temat został odrzucony, ale po jakimś czasie powrócił.

Trzepotało mi w środku wszystko nadające się do trzepotania, pozostałe organy postanowiły się skurczyć w stopniu maksymalnym, mózg to się wyłączał, to się włączał zupełnie nie wiedząc jaką wersję rzeczywistości przyjąć. Początkowo wysyłał sygnały zwyczajowo przyjęte między nami.

- Mózg - zagaduję nieśmiało - może jednak posłuchamy chwilę dłużej?
- Możemy - rezonuje mózg - ale po co? Przecież wiemy co usłyszmy i o co chodzi?
- Nie rozumiesz chyba o czym mówię - słyszę z zewnątrz głos, który nie jest ani mój, ani mózgu.

Wariactwo jakieś rozczłonkowane pomiędzy tym czego chcę, tym o czym marzę, tym co słyszę, tym co powinnam usłyszeć, podszeptami mózgu, że o Drugiej miłosiernie nie wspomnę. Jak ja mam się w tym wszystkim pozbierać?

Bałam się. Poważnie i bardzo poważnie. Dłuższy czas zajęło mi nawiązanie kontaktu z czymkolwiek innym, niż najczarniejszy scenariusz. Grzebałam i gmerałam, i jakoś się udało. Poczułam, że to ja. Ufff...

Może, co dość jest prawdopodobne, jestem durnowata i nie wiem co czynię, ale uczynię.

Dzięki Bogu za buddyzm. Uważam to za jeden z najlepszych Jego wynalazków, zaraz po zmywarce.

Teraz niech obaj, Bóg i Gruby, trzymają mnie za rękę w postanowieniu dania mojemu życiu szansy bez pośpiechu, egoistycznego chciejstwa, bez poświęcania siebie w imię kolejnych chciejstw. Wszystko co ma być, będzie.
Niech płynie.
W swoim tempie.

Matka moja kupiła sobie odkurzacz, z gazety, przy pomocy wysłania smsa. Dostała szybko, całkiem fajny, nowoczesny i oczywiście z gwarancją, niedrogo.


Wiele lat temu wysłałam wiadomość.
Długo to trwało.
Nie mam gwarancji.
Nie znam ceny.

Nie zamierzam się tym wszystkim zajmować.

Serio. Serio.

Sponiewierana wątpliwościami uśmiecham się (znowu) do siebie. Chyba bez ryzyka nie umiem, ale pokażcie mi kogoś kto nie ryzykuje.

Niech płynie, po niezmąconej tafli jeziora.

Aaaaaaaaaaaaa!